राजा उदयवर्मा लढाईसाठी निघत होता, त्याच्या राण्या त्याला ओवाळतात. राजा लढाईसाठी निघताना, एक दासी औक्षणाचं तबक घेऊन जात असते, ती अडखळून पडते आणि तबकात असणारे सगळे रंग राजाच्या वस्त्रावर पडतात. राजा चिडतो, दासीच्या अंगावर ओरडून, तिला तशीच विव्हळत टाकून राजा लढाईसाठी निघून जातो. नारदाला हे आवडत नाही.

 

राजा लढाईला जातो, पण राजाचा आयुधाने भरलेला खास रथ वेळेवर न पोहचल्याने राजा लढाई हरतो आणि राजाला बंदी बनविले जाते. नारद जाऊन महाविष्णूला विचारतो, "हे असे का घडले?" महाविष्णू सांगतो, "नारदा तूच शोधून काढ." नारद म्हणतो, "ज्याअर्थी तू मला शोधायला सांगत आहेस, त्याअर्थी ह्या गोष्टीमध्ये काही गोम आहे."

 

नारद गुप्त वेषात फिरतो. तो राजाचा जो रथ निघणार होता तिथे जातो, तेव्हा त्याला कळते की जो रथ शस्त्र घेऊन निघाला होता त्याची धावपट्टी आयत्यावेळी नीट बसत नव्हती, त्यामुळे रथ वेळेवर पोहोचू शकला नाही. मग तो राजाच्या रथाची धावपट्टी बसवणार्‍या लोहाराकडे येतो. तेव्हा त्याला कळते की, लोहाराकडे धावपट्टी ठोकण्यासाठी जी हातोडी लागते ती त्याच्याजवळ नव्हती, ती हातोडी तो घरी विसरला होता, ती हातोडी आणण्यासाठी त्याने एका माणसाला पाठविले होते. नारदाच्या लोहाराच्या घरी जातो तेव्हा त्याला कळते की, लोहाराच्या बायकोने ती हातोडी आपल्या शेजारच्या एका माणसाला दिली होती. म्हणून नारद शेजारच्या माणसाकडे जातो. तिथे त्याला कळते की, त्या माणसाला ग्रामवैद्याकडे जाण्यासाठी घाई होती, म्हणून त्याच्या बैलगाडीची धावपट्टी नीट करण्यासाठी त्याने हातोडी घेतली होती, त्या माणसाला ग्रामवैद्याकडे कामासाठी जाण्याची इमर्जन्सी होती. तो वेळेत पोहचला नाही तर, त्याचे काम ग्रामवैद्याने कोणाला तरी दुसर्‍याला दिले असते. ग्रामवैद्याकडे तातडीचे काम असेल तरच तो असा निरोप पाठवतो. नारद ग्रामवैद्याकडे जातो, तिथे त्याला कळते की ग्रामवैद्याकडे वर्षानुवर्षे काम करणारी स्त्री त्याला आईसारखी असते, तिची मुलगी पडली होती तिला जर वेळेवर औषध उपचार केले गेले नसते तर तिचे प्राण जाण्याची शक्यता होती. ही मुलगी म्हणजेच ती सकाळची दासी होती.

 

आता महाविष्णू नारदाला विचारले, "तुला ह्यातून काय कळले ते सांग." नारद म्हणाला, " प्रत्येक घटना दुसर्‍या घटनेशी जोडलेलीच असते." महाविष्णू नारदाला विचारतो, "त्याआधीचे काही कळले का?" नारद म्हणतो, "नाही". मग महाविष्णू व नारद राजाच्या शस्त्रशाळेत येतात. तिथे येऊन बघतात तर, सगळे काम ठप्प झालेले असते. कारण शस्त्रांसाठी लागणारे खिळे ज्या भट्टीमध्ये तयार केले जात होते ती भट्टी रात्रभर चालू राहिल्यामुळे सगळे लोखंड वितळले होते, त्यामुळे पुढचे कामही ठप्प झाले होते. महाविष्णू नारदाला सांगतो, "खिळ्यासारखी लहानशी गोष्टसुद्धा उपलब्ध झाली नाही तरी सगळ्यांचे काम अडू शकते. एक दासी तिच्याकडे योग्य वेळी लक्ष दिलं असतं, राजवैद्याला बोलावून तिच्यावर उपचार केले असते तर रथ वेळेवर पोहचला असता आणि राजा लढाई हरला नसता. म्हणून लक्षात ठेव मानवासाठीसुद्धा कोणीही कधी कमी नसतं. जेवढं महत्त्व माप धरून तलवार तयार करणार्‍याला, तेवढचं धार काढणार्‍याला, जेवढं expert ला महत्त्व आहे तेवढंच महत्त्व खिळे बनविणार्‍याला आहे. म्हणून मला माहीत आहे माझ्यासाठी प्रत्येक मनुष्य महत्त्वाचा आहे. म्हणून माझ्या कार्यात प्रत्येक मनुष्याला महत्त्व आहे."

 

तुम्हाला ह्यातून काय कळलं? ह्याचा अर्थ लक्षात ठेवायचा. जर तुम्ही परमेश्वराच्या शस्त्रागारात असाल, तर तुम्ही कधीही कमी महत्त्वाचे असू शकत नाही. त्याला तुम्हाला सैतानापासून वाचवायचं असतं तेव्हा तुम्हालाच तो शस्त्र बनवतो. त्याचे शस्त्र ही तुम्हीच आहात आणि त्यासाठी लागणारे खिळेही तुम्हीच आहात. तुम्हाला १०० टक्के मार्क्स देण्यासाठी तो प्रयास करत असतो, तो कमीत कमी तुम्हाला passing मार्क्स देतोच. आम्हाला जी भीती वाटते ती खोटी चुकीची असते, कारण आमच्या मनात चुकीचं समीकरण असतं. आम्हाला वाटतं, आम्ही कमी आहोत. देवाने तुम्हाला निवडलंय. माझ्या सद्‌गुरुने मला निवडलंय, माझ्या आदिमातेने मला निवडलंय हा ठाम विश्वास हवा. साईसच्चरितात बाबा सांगतात की, "माझी इच्छा नसली तर शिरडीला येण्यासाठी कोणीही दाराचा उंबरठा ओलांडू शकणार नाही."

 

आम्ही नंबर लावत जातो - बापूने ह्याच्याकडे बघितलं, हा volunteer आहे, मी नाही आहे, हा रेड बॅचवाला आहे, हा ब्ल्यू बॅचवाला आहे, हा चौकोनी बॅचवाला आहे, आमच्याकडे बापू का लक्ष देतील? आम्ही काय केलं नाही. कोणीच काहीच करत नाही. मी लग्न केलं, मला मुलं झालीत - मूल होण्यासाठी जी शक्ती लागते तो एकच पुरवतो, त्याची इच्छा असेल तर तुम्हाला मूल होणार हे लक्षात ठेवा. आम्ही करतो हा भाव टाकून द्या. मी घास गिळतो - गिळण्याची ताकद तो देतो. एवढा आपला विश्वास असायलाच पाहिजे, की मग self confidence, positive thinking आपोआप येणार.